Hoe kom je zo gek om 50 kilometer te gaan hardlopen!? Tja daar zit een verhaaltje aan vooraf met een zwart randje.
Kerst 2015….. Mijn vader moest heen voor een darmonderzoek want ze hadden bloed gevonden in zijn ontlasting. In eerste instantie maak je je nog niet gelijk zorgen want het kan zoveel zijn. Maar helaas, ze hebben toch een kwaadaardig gezwel gezien tijdens de onderzoek. Tja toen werden de kerst dagen toch minder mooi voor ons als gezin.
Gelukkig was mijn vader altijd een positief mens die na de eerste schrik gelijk zijn schouder er onder zet en er alles aan deed om “beter” te worden. Toch zie ik mijn vader vanaf dat moment veranderen. Zijn pretogen veranderen in zorgelijke ogen en het genieten gaat op een andere manier. Dit geldt niet alleen voor mijn vader maar ook voor mijn moeder en de rest van ons gezin. Ineens ga je alles veel bewuster beleven. Een zware traject wordt opgestart, bestralingen, een zware operatie waarbij hij een permanente stoma krijgt, nog een zware operatie waarbij ze hem een halve lever afhaalden en een pittige chemo periode die hij helaas door verzwakte nieren niet heeft kunnen afmaken. Helaas heeft mijn vader de strijd na 4 jaar verloren en is hij uiteindelijk op 22 december 2019 overleden.
Nu kan ik tijdens het hardlopen mijn hoofd lekker leeglopen en ook tijdens de trainingen van de Runners kon ik altijd verhaal kwijt bij mijn loopmaatjes. Daardoor kwam bij mij al snel het idee om iets te doen voor het KWF ook mede doordat Cor Schnieders (uit Stadskanaal) ondertussen ook zijn strijd had verloren en een andere loopmaat van De Runners niet veel later ook de diagnose slokdarmkanker te horen had gekregen. Zo werd eigenlijk de 50km van de Run van Winschoten “geboren” en gelukkig was loopmaatje Bas zo gek om met mij mee te willen lopen (waar ik hem nog steeds dankbaar voor ben).
Al snel kregen wij te horen dat door COVID19 de run van 2020 werd verplaatst naar 2021. Met een clubje mensen zijn wij gewoon ook tijdens de “lockdown” lekker blijven door trainen waardoor wij gelukkig de nodige kilometers bleven lopen met de nodige gezelligheid (op gepaste afstand).
Naarmate de datum 11 september 2021 steeds dichterbij kwam, kwamen bij mij ook steeds meer de kriebels en de vraag; “waar ben ik aan begonnen” maar wie A zegt moet ook B zeggen en het doneren op onze KWF pagina ging ook al aardig richting onze streefbedrag dus bleef ik trouw de nodig kilometers ter voorbereiding maken voor de 5 rondjes van 10 kilometer (Mentale mind fuck).
Zaterdagochtend 11 september was Bas volgens afspraak om 8.00 uur bij mij om samen richting Winschoten te rijden. We hadden nog genoeg tijd om onze startnummer te halen en om onze spullen even bij de tent van HLC ter bewaring te leggen en uiteraard de laatste checks te doen inclusief wc bezoekje. Om 9.00 uur topper Chris Dol (loopmaatje) aangemoedigd die voor de 100 kilometer ging om daarna zelf richting de start te lopen.
Onze start schot klonk stipt om 9.15 uur!
We hadden ons voorgenomen om gewoon lekker rustig aan te gaan lopen en vooral om te gaan genieten van iedere rondje. In de Kloostervallei stond mijn moeder samen met vrienden en mijn tante met een tafel vol met energie en andere benodigdheden om ook onze vochtgehalte op peil te houden en op deze manier konden zij ons ook mooi volgen. Zo liepen wij iedere rondje steeds rond de 60 minuten maar wel met de afspraak om bij iedere stop ons tijd te nemen en we hebben zelfs nog even een verjaardag gevierd onderweg van een parcoursbewoonster met uiteraard een klein taartje erbij.
Na 35 kilometer kwam de man met de hamer langs waardoor de verzuring in de bovenbenen toch wel toe begon te nemen. Tja en vanaf dat moment begint de strijd echt, zowel mentaal als lichamelijk. Mijn vader was de hele tijd natuurlijk wel in mijn gedachten maar vanaf dit moment was hij nog meer aanwezig. Ik begon aan zijn strijd te denken en aan alle pijn die hij heeft moeten doorstaan en voor mij is er een finish in zicht en die had hij en alle ander strijders die een gevecht met kanker moet doorstaan niet dus opgeven was geen optie! Gelukkig had ik ook veel steun aan Bas en aan alle supporters langs de lijn die je dan mentaal er gewoon echt door slepen.
Dan ga je je laatste rondje in en zie je op je horloge 42km, 43km, 44km voorbij komen. Vanaf dat moment gaat het mentaal beter en ren je naar de verzorgingspost die op 46 km staat en daarna was het maar 4 km meer. Jeetje ik ga het gewoon redden! Ondertussen is de tempo wel wat gezakt maar dat boeit mij totaal niet, de finish halen, dat is mijn doel en dan het liefst met een lach op mijn gezicht en de handen in de lucht!
Bij km 48 zie ik mijn gezin nog staan en gauw geef ik mijn camelbag af zodat mijn shirt, speciaal voor De Run aangeschaft, met de tekst erop “Deze is voor jou pap” duidelijk te lezen is. Zo rennen Bas en ik de laatste kilometers stug door en dan zien wij daar eindelijk voor de 5 e en laatste keer de start/finish. Onze namen worden al omgeroepen en aan de zijkant staan onze vrienden en familie ons toe te juichen! Wauw! De handen gaan de lucht in en met een grote glimlach rennen we zo samen de finish over!!
We pakken onze medaille uit de emmer en lopen naar de uitgang richting onze familie en vrienden. Dan zie ik mijn moeder aan komen lopen en op dat moment breek ik en komen alle emoties eruit en vallen wij elkaar huilend in de armen; “Ik heb het gehaald mam, voor pap!” Doe bist gek zal dien pap wel zegt heb’n zegt mijn moeder en weet je wat, ik ben het met haar eens want ik weet wel zeker dat hij dat gezegd zal hebben, maar ik weet ook dat hij stiekem enorm trots op mij zal zijn geweest.
Deze was voor jou pap! Voor altijd in mijn hart ❤❤❤
PS. Ik wil via deze weg graag iedereen bedanken die ons heeft aangemoedigd tijdens de Run en heeft gedoneerd aan het KWF. We hebben in totaal bijna € 2.200,- opgehaald! Bedankt allemaal! ❤❤❤❤
